Aan de binnenkant van de temporaalkwab,
links en rechts, ergens midden in ons brein
schijnen de hippocampussen te vinden te zijn.
Wanneer ik diep nadenk over het verleden en het vermoeden heb dat er meer te vinden is, ga ik op zoek in m’n geheugen om te achterhalen wat ik allemaal nog mis. Ik neem eerst de hoofdwegen en de grotere zijstraten. Dat zijn de begane paden die duidelijk aangegeven worden omdat ik er al zeker duizendmaal eerder ben geweest. Er zijn ook de smalle weggetjes die dood lijken te lopen maar soms toch niet helemaal afgesloten zijn. Ik zoek daar naar de doorgangen, die er mogelijk nog zijn. Zal ik dat zandpaadje nemen, dat eruitziet of het oneindig doorgaat of moet ik dat bospad daar hebben waarvan ik niet kan zien waar het heengaat? Of toch het klinkerweggetje dat uitkomt bij het park met de gigantische fontein? Zijn er daar, achter dat water, nog onbegane wegen, zou er daar misschien meer te vinden zijn? Ik zie ook de kiezelpaden waar ik in de verte een stopbord zie staan, waarvan ik donders goed weet waarom ik daar niet heen zou willen gaan. Niet alleen omdat dat niet zo lekker loopt, maar ook omdat die anders eindigen dan ik eigenlijk had gehoopt.
Ik neem een kronkelend zijpad dat langs een lange, brede, slingerende rivier loopt. Het geluid van het stromende water in combinatie met de aanblik van die ene hele hoge boom en dat landhuis dat daar op de achtergrond te zien is komt me zo bekend voor… Was ik daar niet aan het zwemmen in ’96, op die ene warme lentedag in april? Of was het toch mei, toen die oude bekende daar dat ene tegen me zei? Een stukje daarvandaan, weer een bekend tafereel. Het is op een breed pad tussen de bomen ergens anders in datzelfde bos. Ik loop er met iemand, maar onverwacht zijn er plotseling nog allemaal anderen bij. Daar heb ik zoveel momenten om op terug te blikken, dat ik even de draad kwijtraak. Verschillende tijdlijnen lopen er kriskras door elkaar heen: allerlei ogenblikken in diverse jaren, lopend en fietsend, ook al mocht dat laatste daar bijna nergens, met meerdere mensen die ik ooit eens heb gekend en flarden van gesprekken waarvan ik me nog het een en ander denk te herinneren. Ik stop even om na te denken: wat zocht ik ook alweer? O ja, dingen die ik niet meer weet, iets onbekends.
Ineens ben ik ergens anders, waar gaat dit nu heen? Ik loop op een weg die geasfalteerd is, maar juist om die reden is het zo vreemd dat die steeds nauwer en nauwer wordt en uiteindelijk verdwijnt. Daar zie ik vanuit het duister plots een van de vele scholen opdoemen waar ik ooit op heb gezeten, waarvandaan een fel licht op me schijnt. Ik voel me op slag begluurd, wie of wat zit hierachter, ja, wie zou het zijn? O jee, nu ik me toch zo paranoïde voel weet ik het zekerder dan zeker: op die school begon die ongein die eindigde met dat feestje waar ik achteraf bekeken liever niet had willen zijn. Maar die herinneringen ken ik maar al te goed en ik loop liever snel door. Of zal ik die oranje fiets nemen die ik verderop langs een pad tegen een boom zie staan? Dan zal m’n geheugen misschien ook wat vlugger werken, ja, dan zal alles sneller gaan. Ik besluit toch te voet verder te gaan, want overal snel langs racen lijkt me niet zo zinvol. Dan kan ik net zo goed de snelweg of de trein trein nemen, dan weet ik zeker dat ik helemaal niets van dichtbij zal kunnen zien. Maar nee, ik wil er liever bewust mee bezig zijn, ook al doen sommige van die dingen me nog steeds wel pijn.
Ik ren snel weg van die akelige plek, die op zich niet zo vreselijk was hoor, ik heb er ook leuke tijden gekend, maar al die jaren daar, alles bij elkaar, vooral de laatste maanden waren er behoorlijk naar. Daar verderop over de brug en dan naar links richting de driesprong is ook eens iets gebeurd, maar daar ga ik niet eens heen, want daarover nadenken is niet de moeite waard vanwege die ene vrouw die de functie van floormanager had maar in het geheim ook een gemene zwarte heks was. Iets verderop, een paar honderd meter lopen maar, heb ik niet één, maar meerdere vakantiebaantjes gehad die ik nooit meer ben vergeten. Er was iets met een vuilnisbakje bij een farmaceutisch bedrijf, dat ik onbedoeld in de brand stak en ik moet gelijk weer zo lachen om het korte moment van paniek dat er daardoor ontstond… Daar had ik toen overigens nog een middagje kopiëren te gaan, maar heb dat uiteindelijk niet gedaan, want ik ben in plaats daarvan die dag spontaan de liefde achternagegaan. En daar aan de overkant heb ik een zomervakantie lang bij een postkamer gewerkt, maar waar heb ik het geld dat ik toen verdiend heb ook alweer aan uitgegeven? Nou ja, dat doet er niet zoveel toe, het is wel erg lang geleden.
Ik spring door naar een andere periode, waarvan ik denk dat er iets nieuws te vinden is. Het was in die vakantie waarin ik heel veel heb beleefd en me in korte tijd zo enorm heb uitgeleefd. Hiervoor moet ik in het halfdonker een smalle, steile trap op, naar een kamer ergens boven de kroeg waar ik toen nog heb gewerkt en een keer een tip van vijfentwintig gulden kreeg, wat voor die tijd heel veel was. Maar ik heb altijd nog twijfels over wat er daarboven precies voorgevallen is. Ik denk daar eventueel iets te missen, maar ik heb geen idee wat precies. Maar dit heb ik al zo vaak geprobeerd en er komt steeds niets naar boven, dus ik ga daar maar weer weg: herinnering opzijgeschoven. Ik blijf op hetzelfde eiland, maar ga nu vier jaar verder terug in de tijd, want ik wil het nog één keer proberen. Die ene dag in juli of augustus, het jaar was ’86. Het is dat verhaaltje over een groot feest bij een zeilhaven. Het gaat over die ene knappe jongen waarmee ik op een steiger liep, waarvan ik het complete plaatje niet helemaal meer ken. Ik weet nog wel dat ik toen een jurkje aanhad, maar was die nou blauw of roze? Pas kort geleden zijn er nog wat nieuwe dingen over die avond bij me naar bovengekomen, dus wellicht is er nog meer dat me zomaar weer te binnen schiet. Het begin en het einde staan me nog wel helder bij, maar wat er allemaal nog meer tussenin zit, is nog steeds een vraag voor mij.
Maar jammer, helaas,
hoe graag ik het ook
zou willen weten,
sommige details
daarover
ben ik
toch echt
vergeten…