Flashback juli-dec ’96
Die dag werd de conversatie steeds vreemder en ik voelde me alsmaar kleiner en onzekerder. Ik moest me schuldig voelen. En als ik dat niet deed, dan zou hij er wel even voor zorgen dat ik het wel deed. Urenlang was hij aan het woord en hamerde op me in.
Doug had wel een tv maar geen kabel, dus we hadden alleen Nederland 1, 2 en 3.
’s Ochtends keken we Tik Tak en Schooltv en ’s avonds vooral Sesamstraat gevolgd door Het Klokhuis.
Dat deden ze wel vaker, die aliens, embryo’s van vrouwen op aarde afnemen om ze vervolgens ergens immens ver weg op hun planeet verder op te laten groeien. Er waren zo al heel wat mensenkinderen die nu bij dat buitenaardse ras opgroeiden.
Een dag begon meestal leuk, maar de stemming kon onverwachts omslaan. Dan waren we ineens doodongelukkig. Dat kon dan rap weer naar gelukzalig gaan en van het ene op het andere moment vielen we weer terug naar ellendige rottigheid.
Ik dacht echt dat ik een joint zat te draaien, maar toen ik bijna klaar was zag ik dat ik een stuk papier had zitten versnipperen.
Tijdens een van onze vele nachtelijke uitstapjes viel ons oog op een huis.
Het was het enige huis langs die weg en het zag er verlaten uit zo in het donker. We verstopten de fiets plat in de berm en liepen erheen. De voordeur zat aan de achterkant, maar huh, die zat niet op slot…
Aan de X op de fiets: ik reed iets te enthousiast de vlonder op en knalde zo tegen het hek aan met m’n ribbenkast. Daarna kon ik welbeschouwd niets meer, ik had m’n ribben gekneusd…
20 december ’96
Midden in de nacht was ik boos bij hem weggelopen. Ik ging naar huis, bijna drie uur lopen. Uitgeput en doorgedraaid was ik, van de afgelopen zeven chaotische maanden van eindeloos dagelijks gebruik van van alles door elkaar.