’94
Een snikhete dag in de zomer: ik ging met Mitchell en zijn vrienden naar Zandvoort. Precies de vrienden die ik vreselijk vond. Ik kende ze niet echt, maar ze waren megacool en daardoor hyperirritant.
Ik was een vrouw, zag eruit als een studente en was in hun ogen minder verdacht. Ja, ik hielp sommigen van hen weleens uit de brand, terwijl ik wel wist dat die zaakjes niet in de haak waren. Maar ach, meestal stelde zoiets ook niet zo veel voor.
Eduard wist dat ik een vriend had, al had ik daar vaak iets over te zeuren. De bekende dingen, rond het onderwerp dat Mitchell me beperkte in wie ik was.
Op m’n werk deed ik wijn in de thee zodat ik me wat vrijer voelde. Dat werkte goed. Ik hing daar zelfs zó ontspannen van in m’n bureaustoel dat ik erop aangesproken werd door de teamleider.
Een van m’n zeldzame bezoekjes aan het Praethuys (wat was dat een ballentent): ik sprong de lege dansvloer op, vette House. The floor was mine…! En toen was daar ineens Mitch… Hij greep me bij m’n jasje en sleurde me door de menigte heen, langs de entree, helemaal naar buiten.
Philippe was een echte nature lover. Hij had een hele verzameling vogelveren die hij zelf had gezocht of gevonden. Ook kwam hij een keer bij me aan de deur met een egel in z’n handen die hij aan het aaien was alsof het een kitten was.
De liefde was niet langer sterk genoeg om me in haar ban te houden, de vrijheid riep! Dat werd bevestigd door de misverstanden en ruzies die we kregen.
Toen ik in de loop van het nieuwe schooljaar Pim tegen het lijf liep, ging ik nog minder vaak naar school. Hij was nu een lanterfanter die in z’n studentenkamer bleef hangen voor zolang dat getolereerd werd. Sinds hij de dope had ontdekt was het bergafwaarts met ‘m gegaan. Geen wonder dat die studie niks was geworden.
Ik kon ook naar het huis van Rogier gaan, dat was relatief dichtbij.
Heb ik die nacht gezegd dat ik verliefd op hem was en antwoordde hij dat hij dat al wist? En had ik hem de volgende morgen heel vroeg ‘Ga je al weg?’ horen roepen toen de deur achter me dicht viel?